Door Hans van de Ven
Op donderdag 10 juli vertrok een groepje van 11 Corridorleden op 9 motoren richting Willingen, Sauerland, Duitsland, waaronder ook uw reizende reporter. Verzamelpunt dit keer was de knusse, nieuwe (oude) woning van Eric en Dorianne in Geleen. Daar werden we, voordat we af zouden gaan reizen, getrakteerd op koffie met heerlijke Limburgse Vlaai. Toen iedereen klaar stond om te vertrekken, de motoren ronkten al, kwam Lamber tot de ontdekking dat hij zijn oordopjes kwijt was. Motoren werden afgezet, alles maar dan ook alles afgezocht maar helaas geen oordopjes. Gelukkig is er altijd wel iemand die een voorraadje heeft. Het weer was heerlijk, de door Eric uitgezette route fantastisch en na het middaguur staken we bij Remagen de Rijn over met het pondje om vervolgens aan de overkant de lunch te nuttigen bij La Bruschetta, een Italiaans restaurant in Bad Honnef. We vervolgden de route en na meer dan 400 km gereden te hebben vandaag kwamen we rond 17.00 uur aan in het enorme Stern Hotel, pal aan het festival terrein. We konden nog net met z’n allen een parkeerplaats vinden dus alle ijzeren hengsten konden aan één ketting. Om 18.00 uur al moesten we, gewassen en al, weer klaar zijn om in het dorp in restaurant die Tenne ons 1e avondmaal te nuttigen. Joyce en Michel waren inmiddels ook gearriveerd. Nu moeten jullie weten dat tijdens de bike days overal, in ieder hotel, restaurant, cafe de hele dag (hard) rock gedraaid wordt. Voor ondergetekende een zaligheid, voor anderen een kwelling.
Vrijdag 11 juli vertrokken we om 10.00 uur voor wat achteraf weer een schitterende route bleek te zijn. Ook Corry en Wim, die buiten het overvolle Willingen hun kamp(er) hadden opgeslagen, sloten zich bij ons aan zodat de groep inmiddels was uitgegroeid tot 15 Corridor mannen en vrouwen. Al na 15 minuten was er een sight seeing stop bij een stuwdam. We vervolgden de route waar we op een gegeven moment met een snelheid van 45 km p/uur achter een wel hele slome camper zaten. Inhalen mocht niet en kon vanwege het vele bochtenwerk ook niet. De lunch werd genuttigd in Zundstoff city, een “keboy” dorp incl. barber shop, tandarts en uiteraard een saloon. Als ik zeg “Pink Lady” weten alle deelnemers aan deze trip wat ik bedoel. We vervolgden de route om vele kilometers later in Drolshagen te stoppen voor een ijsje. Wat heet, een enorme coupe kwam ondergetekende en Toon ten deel, de rest moest het doen met een klein likijsje. Kleine anekdote, Drolshagen heeft een Städtepartnerschaft met Joure, de Fryske Marren, laten we daar nu 2 weken terug ook geweest zijn. Als biker kom je toch ook echt overal hè? Voordat we weer bij het hotel arriveerden stopten we nog bij een “curiositäten museum”, een verzameling meuk waar je je bij afvroeg waar ze het allemaal vandaan hebben gehaald. 1 item had de bijzondere aandacht van Dorianne, een wel heel aparte wc rol houder. Na terugkomst was het weer snel opfrissen om de resterende tijd van de dag op het festivalterrein te vertoeven. Wat kun je over dat terrein zeggen? Tja, biertafels, etenswaar, merchandise en een podium. Wat doe je daar? Drinken, en veul! Zo veul dat de pisbakken het niet aan konden en overstroomden. Op het podium stond een band de hele tijd hun instrumenten te stemmen, of was dit nu het optreden?, nou ja, we hadden het gezellig. We aten vleeszwaarden (iets voor jou Jasper), Pizza, bockworsten met wel een heel klein broodje. De klodder mosterd was groter dan het broodje. Omdat de activiteiten op het festivalterrein best vroeg eindigden gingen een aantal van de groep nog in het dorp voor een laatste borrel. Daar kwamen we in de kroeg Willy met zijn “witte geiten” tegen. Helaas bleek het niet de laatste borrel te worden.
Zaterdag 12 juli vertrokken we om 09.01 (helaas hadden ondergetekende en zijn Roomie Toon de wekker niet gezet dus zonder ontbijt moesten beiden erg haasten om de rest niet op te houden) De door Bart uitgezette route was ook weer schitterend en leidde ons door een ander mooi deel van het Sauerland. Uiteindelijk kwamen we voor de lunch uit bij de Rhein Weser Turm, een uitkijktoren met op de begane grond een (redelijk gedateerd) restaurant. Een tip voor degene die naar Duitsland af willen reizen, drankjes en/of hapjes onder de € 20 moet met “bar geld” worden afgerekend vanwege de bankkosten. Als je dan aanbiedt om een € 1 meer te betalen om deze kosten te dekken dan kan dat ook weer niet. Ik denk dat er andere, fiscale motieven, zijn waarom er contant afgerekend moet worden. We vervolgden de route en kwamen in een gebied waar de naked bikes ons met duizelingwekkende snelheden voorbij scheurden. Hierbij werd er middels Russisch roulette maar vanuit gegaan dat er geen tegemoetkomend verkeer aan komt. Wat een gekken! Bij terugkomst wilden we eindelijk ook eens de “Drive by” doen. Hierbij mogen (alleen) Harley motoren pal voor het podium langs rijden. Toen wij daar voorbij reden werden we toegejuicht en veel fototoestellen flitsten. Wat bleek, dat was niet voor ons maar voor de vent die op het podium stond. Iedereen kent hem van gezicht van het bekende tv programma American Shopper, zijn naam (en dat wist ik niet) is Paul Teutul sr. We dachten onze motoren weer bij het hotel te parkeren maar dat bleek niet zo makkelijk te zijn, we kwamen niet voorbij de security vooraleer te betalen voor de “VIP parking”. Uiteindelijk hadden we allemaal weer een plekje maar aan één ketting ging deze keer niet op. Het was weer “haasje rep je” om op tijd te zijn voor het avondeten in restaurant Maredo. Na het diner maar weer terug naar het festival terrein. Daar trad de band Seven 7 Hell op voor een rock uurtje gouwe ouwe. Daarna was het wachten op het (traditionele) vuurwerk maar wat was dat nu? Dat kwam helemaal niet. Dan maar op tijd naar bed. Helaas bleek het enorme hotel ook nog een enorme discotheek in de kelder te hebben. Toch maar “even” kijken. De trouwe lezer weet inmiddels hoe dit is afgelopen.
Zondag 13 juli, de dag om weer huiswaarts te keren. Marcel zat om 06.00 uur al op zijn motor en net voordat wij vertrokken om 09.30 uur was hij al weer thuis. Omdat we geen lus over Zuid Limburg wilden maken, reden ook Eric en Dorianne op eigen gelegenheid naar huis. De overige, nog 8 motoren, gingen op pad richting Nederland, Noord Brabant. Onderweg waren de wegen veelvuldig nat maar zelf hebben we geen enkele regenbui op ons dak gehad. Rond de middag nog voor de lunch bij een bakkerij in Wuppertal gestopt en daarna ging het, ook weer traditioneel, fout. Hoe moeilijk kan het zijn maar keer op keer presteren we het om bij het huiswaarts rijden elkaar uit het oog te verliezen zodra we op de snelweg zitten. Zo ook nu weer. Uiteindelijk is iedereen, na ruim 1.250 km gereden te hebben, weer veilig thuis gekomen. Door de vele foto’s die we met elkaar deelden was het nog lang nagenieten en zijn de plannen voor volgend jaar weer gesmeed. Het was weer een geweldig avontuur, vol met gezelligheid en saamhorigheid. Iedere keer krijg ik weer kippenvel als ik een reisverslag eindig met de woorden: WAT HEBBEN WE TOCH EEN GEWELDIGE GROEP MENSEN BIJ CORRIDOR CHAPTER THE NETHERLANDS!!!
P.S. de oordopjes van Lamber zijn nog steeds niet terecht.